கற்றதனால் ஆன பயனென்ன.......(பாகம் 2)

இந்த இடுகையின் முதல் பாகத்தில் நண்பர் காந்தித் தொண்டன் ஒரு முக்கியமான
வாதத்தை முன்வைத்திருந்தார். "ஆணும் பெணும் சமம். ஆனால் பெண்
வீட்டிலிருப்பதையும், குடும்பத்தைக் கவனித்துக்கொள்வதையும் தாழ்வாகக் கருதக் கூடாது.
இன்றைய பெண்ணியவாதம் பெண் சமையல் செய்வதைத் தாழ்வாகக் கருதுகிறது இது
தவறு. பெண்ணுக்குப் பிள்ளைப் பேறும், மாதாந்திரத் தொல்லைகளும் இருப்பதால் அவளை
வீட்டில் இருக்கச் சமூகம் பணித்திருக்கலாம்" என்கிற அவரின் கருத்துக்களை
எடுத்துக்கொண்டு இந்த இடுகையை எழுதுகிறேன். நண்பர் சிவக்குமாரும் மேற்சொன்ன
கருத்துக்களை முன்பொருமுறை சக்தியில் எழுதியிருந்தார். ஆணும், பெண்ணும்
எல்லாவிதங்களிலும் சரியெனக் கருதி வாழ்ந்ததால் தனக்கு ஏற்பட்ட அனுபவங்கள் சில
உண்டு என்றும்கூடக் குறிப்பிட்டிருந்தார். சொல்ல வருவதை உள்வாங்கும் முயற்சியோடு,
பரிகசிப்பும், கிண்டலுமற்ற நாகரிகமான சொற்களில் உங்கள் தரப்புக் கருத்துக்களை
இப்படி மனம் விட்டு நீங்கள் எழுதுவதற்கு நன்றி.

முதலில் ஒரு விடயத்தை உங்களுக்குத் தெளிவாக்கிவிட விரும்புகிறேன். "
பெண்ணியவாதம் பெண் சமையல் செய்வதை அடிமைத்தனம் என்று சொல்கிறது." என்று
நீங்கள் எதனடிப்படையில் புரிந்து வைத்திருக்கிறீர்களோ தெரியவில்லை. வெவ்வேறு
துறைகளில் வெளியில் வந்து சாதித்த பெண்களிலிருந்து இதோ பெண்ணுரிமையை
விரும்புவதாக எழுதிக்கொண்டிருக்கும் சாதாரண மனுஷியான நான் வரைக்கும் சமையல்
தெரிந்தவர்கள்தான். கணவனுக்கு எது பிடிக்குமெனத் தெரிந்து, அதன் செய்முறையை
ஆர்வத்துடன் அறிந்து செய்துகொடுத்து மகிழ்வது எல்லாப் பெண்களுக்கும்
பிடித்தேயிருக்கும். "முறிதயிர் பிசைந்த காந்தள் மெல்விரல்" என்று பாராட்டப்பட்ட சங்கத்
தமிழச்சியின் காதலுக்கு எந்தவிதத்திலும் குறைந்ததில்லை இதோ இப்போது பாரதிராஜா
மகன் மனோஜுக்குச் சமைத்துப்போடுவதற்காக 725 ரெசிப்பிக்களை எழுதிவைத்துக்
காத்திருந்த இந்த நூற்றாண்டு நந்தனாவின் காதல். அப்படியிருக்க "பெண்கள் சமையல்
செய்வதை விரும்புவதில்லை" என்ற முடிவுக்கு நீங்களாக வருவதும், அதைத்தான்
பெண்ணியவாதம் பேசுகிறதென்று புரிந்துகொள்வதும் அபத்தமானது. பெண்ணியவாதம்
பேசவருவது வேறு. "உனக்கு அ, ஆ படிக்க வருவதுபோல் எனக்கும் வரும். உனக்கு
நிரலி எழுத முடிவதுபோல் எனக்கும் எழுதமுடியும். நீ வெளியில் போய்ப் பணிபுரிவதும்,
பொருளீட்டுவதும், பணி உயர்வுகளைப் பெறுவதும், வெளிஉலகில் உனக்கான
அங்கீகாரங்களோடு வாழ்வதுமாய் இருப்பதுமாதிரி நானும் செய்ய ஆர்வம் எனக்குண்டு. நீ
நினைப்பதைச் செய்ய நான் அனுமதிப்பதுபோல் அப்படி உன் மனைவியாகிய என்னை
அனுமதிக்க உனக்கு என்ன பிரச்சினை? உனக்கும், எனக்கும் நம் குழந்தைகளுக்கும்
சமைப்பது முதல், துவைப்பதுவரை அன்றாட அவசிய வேலைகள் செய்வதற்கு நான்
வீட்டிலிருந்தால் வசதியாக இருக்கும். நீ களைத்து வீடு வருகிறபோது உன்
வியர்வைதுடைத்துத் தேநீர் கொடுத்து ஆசுவாசப்படுத்த நானிருந்தால் நன்றாக இருக்கும்
என்கிற உன் நினைப்பு. அந்த நினைப்பு மட்டும் அழிந்தால் போதும். மற்றவை சுலபம்.".
நீங்கள் சரியாகப் புரிந்துகொண்டால் இதுதான் பெண்ணியவாதம்.

பெண் வேலைக்குப் போவதில் ஏற்படும் இழப்பு ஆண்களுக்கு அவள் வீட்டில் உள்ள நேரம்
குறைவதில் தொடங்குகிறது. வீட்டு வேலைகளில் மற்ற குடும்ப வேலைகளில் ஆண் தன்
பங்கை அதிகரிக்க வேண்டிய கட்டாயம் பெண் வேலைக்குப் போவதிலோ, அல்லது அவள்
தனக்கென்று ஒரு துறையைத் தேர்ந்தெடுப்பதிலோ உருவாகிறது. அப்படி நேருகிறபோது
ஒருவரின் பணிசார்ந்த சுமைகளை இன்னொருவர் உணர்ந்து, ஒருவருக்கொருவர்
உதவியாய் முழுதுமாய் அனைத்துப் பணிகளிலும் பங்கெடுத்து வாழும்போது அது
வெற்றிகரமாக நிகழும். ஆனால் வேலைக்குப் போனாலும் இவையெல்லாம் பெண்ணால்
மட்டுமே செய்யமுடியும் அல்லது செய்யவேண்டும் என்ற எண்ணம் அப்பிக்கிடக்கிற
மனமுள்ள இடத்தில், பணிசார்ந்து தன் கட்டுப்பெட்டித்தனங்கள் துறந்து அன்னிய
ஆண்களுடன் சமமாகவும், தோழமையுடனும் பெண் பழகுவதை சீரணிக்கமுடியாதவர்கள்
சுற்றியுள்ள வீட்டில் வேலைக்குப்போவது நிச்சயம் பெண்ணுக்கும், அவளைக்
கொண்டிருக்கும் குடும்பத்திற்கும் உவப்பாயிருக்க முடியாது. பிரச்சினைகள்
முளைப்பதற்கான களம் இதுதான். இதில் பிரச்சினைக்கு உண்மையான காரணம்
வீட்டிலிருந்த பெண் வேலைக்குப்போவதால் வீட்டில் ஏற்படும் அன்றாட
நடைமுறைகளின்பாலான மாறுதல்களை ஏற்கும் அளவு முதிராத மனங்களே! ஆனால் அதை
நோக்க விடுத்து, "வேலைக்குப்போவதால் திமிரெடுத்து, சமையல்செய்வதைத் தாழ்வாகக்
கருதி அதைத்தான் பெண்விடுதலை என்கிறார்கள்" என்று கொடிபிடித்துக்கொண்டிருந்தால்,
"எது உண்மை என்பதைப் புரிய முயற்சிக்காதவரை நீங்கள் புரிந்ததையே உண்மையென்று
நம்பியிருப்பீர்கள்" என்று மட்டும் சொல்லிச்செல்ல வேண்டியதுதான்.

இதில் இன்னொருவிடயமும் கவனிக்க வேண்டும். இரண்டுபேரும் வேலைக்குப்போவதால்
குழந்தைகளைப் பார்த்துக்கொள்ளவேண்டிய, அல்லது வேறு சில தவிர்க்கமுடியாத
கடமைகள் வீட்டில் தவறிப்போகிறதென வரும்போது யாருடைய வருமானமும்,
பணிநன்மையும் அதிகம் என யோசித்து, இன்னொருவர் வீட்டிலிருக்கவேண்டிவரும்.
இங்குதான் சமூகத்தின் முக்கியமான முகம் வெளிப்படும். பெண் வீட்டிலிருப்பது சமூகத்தால்
அங்கீகரிக்கப்பட்டது. ஆனால் ஆண் இருந்தால் அவனுக்குப் பெயர் பொண்டாட்டிதாசன்
அல்லது அது ஆணடிமை. தனிப்பட்டமுறையில் இப்போது சில ஆண்களே அப்படி
வீட்டிலிருப்பதை ஏற்று அவரின் மனைவி வேலைக்குப் போய்க்கொண்டிருந்தாலும் அதை
மற்றவர்களால் தாங்கிக்கொள்ள முடியாது என்பதற்கு என் வலைப்பக்கத்தில் இட்டிருந்த
"கொழுகொம்பாகும் கொடிகள்" http://selvanayaki.blogspot.com/2006/07/blog-post_31.htmlஎன்ற பதிவில் வந்த சில பின்னூட்டங்களும், அதற்குப்
பிறகு அம்மாதிரி ஆண்களுக்குப் பொண்டாட்டிதாசன் பட்டம் வழங்கி எழுதப்பட்ட ஒரு
பதிவும் சாட்சிகள்.

மேற்குலகினை வசைபாடி நம் காலாசாரம், பண்பாடு குறித்துப் பெருமையடித்துக்கொள்வது
நமக்கு இயல்பென்றாலும் பெண்களும் வேலைக்குப்போகும் நிலைக்கு வந்தபிறகு
மேற்குலகில் வீடுகளிலும் மாற்றங்கள் வந்துகொண்டிருக்கின்றன. ஒருநாளைக்கு இரண்டு
இடங்களில் பணி செய்யும் அமெரிக்கத் தோழியிடம் உன் குழந்தைகளோடு செலவிடும்
நேரம் குறைகிறதா? எனக் கேட்டபோது "என் கணவர் பகல் நேரத்தில் மட்டும் பணி
செய்கிறார். மாலை வீட்டிற்கு வந்துவிடும் அவர் இரவு உணவு தயார் செய்து
குழந்தைகளுக்கு ஊட்டித் தூங்க வைக்கிறார். நான் மாலை கிளம்பி மீண்டும் பணிக்குப்
போய்விட்டு இரவு வீடு திரும்புகிறேன். காலையில் உணவு தயாரித்து எல்லோருக்கும்
கொடுத்தனுப்புவது நான்" என்பதை இயல்பாகச் சொல்லமுடிகிறது அவரால். "moms at
home" போலவே "dads at home" பிரிவும் இயல்பாக, முக்கியமாக அண்டை
வீட்டுக்காரரின் ஏளன, இளக்காரப் பார்வைகளில்லாமல் இயங்க முடிகிறது இங்கு. இங்கிருக்கும் இந்திய நண்பர்களில் சிலரும் குழந்தைகளுக்கு வேண்டியது செய்து
பள்ளிக்கு அனுப்பித் தாங்களும் பணிக்குச் சென்றுகொண்டு, மனைவியை ஒரு தொலைதூர
ஊரில் படிக்கவைத்துக்கொண்டும் இருக்கிறார்கள். இதையே நம் ஊரில் நம் சமூகத்திலும்
கடைப்பிடிப்பதில் சில சிக்கல்கள் உள்ளன. பெண் படிப்பது, வேலைக்குப்போவதுவரை
ஏற்றுக்கொள்ள முடிந்த நாம், வீடுகளில் பெண்ணை இன்னும் அதே பழைய
கண்ணோட்டத்துடன்தான் பார்த்து வருகிறோம். அதன் விளைவுகள்தான் "வேலைக்குப்
போனால் கொம்பு வருமா? சமையல் செய்வது தாழ்வென்று பெண்கள் நினைக்கிறார்கள்"
என்கிற பல்லவிகள். நம் பத்திரிக்கைகள், தொலைக்காட்சிகள், திரைப்படங்கள்
எல்லாவற்றிற்கும் பெண் குறித்து இதே எதிர்பார்ப்புகள்தான். இவை மாறவேண்டும் என்று
பேசினால், எழுதினால் இங்கு விழுகிற எதிர்வினைகள் "ஆணடிமைக்கு வித்திடுகிறார்கள்,
சமைப்பதைக் கேவலம் என்கிறார்கள், பெண்விடுதலை குறித்துப் பேசப் பயமாக
இருக்கிறது, அவர்கள் எல்லாம் வந்து சாத்திவிடுவார்கள்" என்கிற ரீதியில்
தொடர்ந்துகொண்டிருப்பதே நாம் பயணிக்கவேண்டிய தூரம் அதிகம் என்பதை
நினைவூட்டுபவையாக உள்ளன.

இதில் கையில் கேப்பைக்கஞ்சியுடன் வந்த நண்பர் கைப்புள்ளையும் (உங்களை இப்படி
அழைப்பது நகைச்சுவைக்காகவே. உண்மையில் உங்கள் நகைச்சுவை எழுத்து நடைக்கு
நான் நெடுநாளைய ரசிகை) சமீபத்தில் பெண்ணீயம் குறித்து இணையத்திலெல்லாம்
தேடிப்படித்து விட்டுக் கருத்துச் சொல்லியுள்ளார். http://kavithavinpaarvaiyil.blogspot.com/2006/12/with.html கூடவே ஒரு செண்டிமெண்ட்டல் அட்டாக் வேறு செய்துள்ளார், கருத்தம்மா பாத்திரத்தை வைத்து. "வயதான தகப்பனை, அதுவும் தனக்கு கள்ளிப்பால் கொடுத்துக் கொல்ல நினைத்த தகப்பனை நிர்வானமாகக் குளித்துப் பராமரிக்கும் அச்செயலில் குழந்தையைத் தாய் பராமரிப்பது போன்ற தாய்மை கண்டு நிற்பதா? இல்லை என்னைக் கொல்ல நினைத்தவருக்கே இப்படிப் பணிவிடை செய்யவேண்டிய அடிமைத்தனம் என்று பெண்விடுதலை பற்றிப் பேசுவதா?" என்று கைப்புள்ளை கேட்டுள்ள கேள்வி மிக முக்கியமானது. ஏனென்றால் இது கைப்புள்ளை ஒருவரின் கேள்வி மட்டுமல்ல. நம் சமூகத்தின் பெரும்பகுதியின் பார்வையும் இதுதான். இச்சமூகத்திற்கு வேண்டுவதும் இந்தமாதிரிக் கருத்தமாக்கள் மட்டுமே. தன் அக்காவைக்கொன்று, தன் விருப்பமில்லாமலே தன் வாழ்வையும் அழிக்க முனைந்த அக்காவின் கணவரைக் கொன்றுவிட்டு ஜெயிலுக்குப் போகும் கருத்தம்மாக்களின் போராட்டமும், கண்ணீரும் நம் சமூகத்தின் கண்களில் விழுவதில்லை, மனதிலும் நிற்பதில்லை. எனவேதான் பணிவிடைக் கருத்தமாவை மட்டுமே எடுத்துக்கொண்டு பேசமுடிகிறது. பெண்ணுரிமை, பெண்விடுதலை என்றெல்லாம் இங்கு எழுதிக்கிழித்துக்கொண்டிருக்கும் எனக்கு அந்தப்படத்தை மூன்றுமுறை பார்த்தும், கருத்தமா அவரின் அப்பாவுக்குக் குளித்துவிடுகிற காட்சியில் "கொல்ல நினைத்தவரையே இப்படிக் குளிப்பாட்டிக்கொண்டிருக்கும் கருத்தம்மாவின் அடிமைத்தனம்" என்று நினைக்கத் தோன்றவேயில்லை. மாறாக "ஆண் உசத்தி, பெண் தாழ்ச்சி இல்லை. எனவே பெண்ணுக்குக் கள்ளிப்பால் தரவேண்டிய தேவையில்லை என்பதைக் கருத்தம்மாவின் இந்த அன்பிலிருந்தாவது அந்தப் பெரியவரால் இவ்வளவு வயதுக்குப் பிறகேனும் உணரமுடிந்ததே" என்றுதான் நினைக்கத் தோன்றியது எனக்கு. "ஆனால் பெண்விடுதலை பேசுபவர்கள் கருத்தமாவின் செயலை அடிமைத்தனம் என்பார்கள்" என்று கைப்புள்ளைக்குக் கற்பனையிலெயே முடிவு செய்ய முடிந்திருக்கிறது:))

கணினி இருக்கிறது தட்டச்ச. மொழி இருக்கிறது பகிர்ந்துகொள்ள. விருப்பமும், நேரமும்
அமைந்து நட்புணர்வும் கொண்டு பேசினால் வலைப்பதிவர்கள் சமூகம் நம்
பண்பாட்டிலிருந்து, மதங்கள் வரைக்கும் ஆரோக்கியமான விவாதக்களம் அமைத்து
எவ்வளவோ பேசலாம். செய்யலாம். என்றாலும் இப்போதைக்கு அடியிற்கண்ட
குறிப்புகளோடு மட்டும் இதை நிறைவு செய்கிறேன்.

1. பெண்விடுதலை என்பது சக உயிர் என்ற முறையில் சம அங்கீகாரம்தான் கேட்டு
நிற்கிறது. எனவே "ஜென்ம ஜென்மமாக எனக்குக் கப்பம் கட்டு நீ" என்ற மன்னன்
படத்துப் பாடலை நினைத்துக்கொண்டு விஜயசாந்தி ரஜினியை ஆள்விட்டுக் கட்டி
இழுத்துவருவதுமாதி இங்கு வீதிகளில் பெண்ணுரிமைப் பேச்சுக்காரர்களையும் கற்பனை
செய்துகொள்கிற மாயையிலிருந்து நாம் வெளிவரவேண்டியிருக்கிறது.

2. பெண்விடுதலை பேசுபவர்கள் ஒவ்வொருவரும் தாங்கள் கணவனுக்குச் சமைப்பதை,
குழந்தைகளுக்கு உடுப்பு போட்டுவிடுவதை, வயதான தாய்தந்தையருக்கு உதவுவதை
எல்லாம் படம் எடுத்துப் போட்டுக்காட்டிக்கொண்டிருப்பது சிரமம். மாரியாத்தா,
கருப்பராயன் கோவில்களில் சூடம் ஏற்றிச் சத்தியம் செய்வதும் சாத்தியமில்லை. அப்படி
முடியாததாலேயே அவையெல்லாம்தான் அவர்களின் பார்வையில் "அடிமைத்தனம்" என்று
முடிவுசெய்துகொள்வதை விரும்பினால் அவரவர் மறுபரிசீலனை செய்யலாம்.

3. சக்தியில் யாரும் கையில் கத்தியோடு நிற்கவில்லை. இது மாற்றுக்கருத்துக்களை
கண்ணியமாகவும், நட்போடும் சுட்டிக்காட்ட விரும்பி அமைக்கப்பட்ட தளம் மட்டுமே
என்பதைத் தாராளமாக நம்பலாம். ஆதலால் "என் தலை போய்விடும்; உன் தலை போகப்
போகிறது" என்ற பயங்களும், கூப்பாடுகளும் இன்றி அவரவருக்குத் தோன்றியதை இந்தக்
காட்டாற்றுச் சுதந்திரப் பெருவெளியில் தைரியமாக எழுதலாம்:))

4. கடைசியாக, நண்பர் காந்தித் தொண்டன் அவர்களின் பின்னூட்டத்தில்
கீழ்க்கண்டவரிகளுக்குச் சொல்ல நினைப்பது.

///பெண்ணுக்குப் பிள்ளைப் பேறும், மாதாந்திரத் தொல்லைகளும் இருப்பதால் அவளை
வீட்டில் இருக்கச் சமூகம் பணித்திருக்கலாம்////

இருக்கலாம். ஆனால் இப்போது இருக்கத் தேவையில்லை. 45 வயதில் விண்ணுக்குப்
போய்வர முயலும் இன்னொரு இந்தியப் பெண்ணினைப் பற்றிக்
கேள்விப்பட்டுக்கொண்டிருக்கிற இக்காலத்தில் பெண்ணின் மாதாந்திர உடலியல் ஒழுங்கு
குறித்தான பேச்செல்லாம் தேவையே இல்லை. பிள்ளைப்பேறும், மாதச் சுழற்சியும்
பெண்ணின் உடலியல்பு. அவை ஓய்வுக்குரியன. ஆனால் ஊனமல்ல ஒன்றும்
செய்யமுடியாமல் உட்கார்ந்துவிடுவதற்கு.