பிரச்சினைகளைச் சொல்லும் பெண்கள் சென்சிடிவானவர்களா?

சக்தியில் இட நினைத்திருந்தது சென்ற இடுகையான "கற்றதனால் ஆன பயனென்ன" என்னும் தலைப்பின் இரண்டாம் பாகம். கடந்த வாரத்தின் வாசிப்பு அனுபவத்தால் இந்தப் பதிவு. இது நான் எழுத நினைத்திருந்த அந்த இடுகையின் தொடர்சிக்குமுன் ஒரு இடைச் செருகலாக வருகிறது. தன் நட்சத்திரவாரத்தில் பொன்ஸ் எழுதிய "பெண் ஏன் அடிமையனாள்?" நூல் விமர்சனமும், அதைத் தொடர்ந்து இட்ட "பதிவுலகில் பெண்கள்"
என்னும் இடுகையும் முக்கியமானவை. அதிலும் "பதிவுலகில் பெண்கள்" என்னும் இடுகையின்பின் எழுந்த தொடர்வினைகள் கவனிக்கப் படவேண்டியவை. http://poonspakkangkal.blogspot.com/2006/11/blog-post_116472055242688256.html அதன் தாக்கம் நண்பர் இட்லிவடை ஒரு கருத்துக்கணிப்பு நடத்தி இங்கு எழுதும் பெண்கள் என்ன செய்கிறார்கள் என்பதைத் தெரிந்துகொள்ளவேண்டிய அளவுவரை கொண்டுபோயிருக்கிறது.
http://idlyvadai.blogspot.com/2006/12/blog-post_1649.html வாக்கெடுப்பு நடத்தி மகிழ்ந்த, வாக்களித்து முடிவு சொல்லி மகிழ்ந்த
எல்லோருக்கும் நன்றி. எங்கள் சமூகம், எங்களைச் சுற்றிய மனிதர்கள் பற்றிய எங்களின் மதிப்பீடுகளை நாங்கள் மீண்டுமொருமுறை சரிபார்த்துக்கொள்ள இதுவும் ஒரு வாய்ப்பானதென்பதால் அவ்வாய்ப்பை வழங்கிய எல்லோருக்கும் நன்றி. இதற்குமேல் என்ன சொல்ல? ஓடுகிற தண்ணீர் உருட்டிக்கொண்டோடினால் என்ன, அதை அனுபவித்துப் பழகிய கற்கள் அதிலேயே தங்கள் வடிவம் செதுக்கிக் கொள்கின்றன. கிளம்பும்
எதிர்வினைகளை ஒரு மத்தாப்பு பொறிவிடுவதைப் பார்த்துக்கொண்டிருப்பதுபோல் பார்க்கப் பழக்கிவிடுகின்றன சில அனுபவங்கள்.

http://nilaraj.blogspot.com/2006/11/blog-post_30.html பொன்ஸ் பதிவுக்குத் தோழி நிலாவின் எதிர்வினையாக எழுதப்பட்ட பதிவு "இதையெல்லாம் எழுதிக்கொண்டிருக்க வேண்டுமா? புறக்கணித்துவிட்டுப் போய்க்கொண்டேயிருக்கலாம்?" என்று சொன்னது. தொடர்ந்து இயங்குவதற்கு "கடந்துபோதல்" முக்கியமானது. ஆனால் நிகழ்வுகளைப் பதிந்து வைத்தலும் முக்கியமானது. அப்படிப் பதியப்படுவதே முடங்கிப்போதல் ஆகாது. இன்னும்சொல்லப்போனால் அப்படிப் பதியப்படுகிற அனுபவங்கள்
இன்னொருவருக்குத் தொடர்ந்தியங்கும் வலிமையைக் கொடுப்பனவாகக்கூட இருக்கலாம். கரைகடந்து போய் உலாவிவருதல் பழக்கமில்லாத இனத்திலிருந்து முதன்முதலாய் அப்படிப் போய்வருபவர்களின் பிரச்சினைகள் அறியப்படல் நாளை போகத் தீர்மானிப்பவர்கள் தெளிவாய் இருக்க உதவும். நிலாவின் பதிவைக்கூட அதன் பின்னணியிலான நல்ல நோக்கம் கண்டு புரிந்துகொள்ள முடிந்தது. ஆனால் அவரே பின்னூட்டத்தில் " பெண்கள்
அதிக சென்சிட்டிவாக பலதிற்கு உள்ளர்த்தம் கற்பித்துக்கொள்வதால்தான் இப்படிப் புலம்புகிறார்கள்" என்று எழுதியிருப்பது வேடிக்கையாக இருக்கிறது. நான் புரிந்தவரையில் பொன்ஸ் எழுதிய "பதிவுலகில் பெண்கள்" என்னும் இடுகை புலம்பலாகத் தெரியவில்லை. நிகழ்வுகளின் குறிப்புக்களாகவே தெரிகிறது. அவர் அதில் குறிப்பிட்டிருக்கும் பிரச்சினைகளில் ஒன்றேனும் தோழி நிலாவுக்கு ஏற்பட்டதா எனத் தெரியவில்லை.
ஆனால் பொன்ஸ் கூறியிருப்பவற்றில் ஒன்றிரண்டு அனுபவங்கள் எனக்கு(ம்) ஏற்பட்டிருக்கின்றன. என்னிலிருந்து கிளம்பும் ஒரு மெல்லிய
புன்னகையோடும், என் வாழ்வில் எனக்கு நெருங்கியவர்களோடு என்னைச் சுற்றிய மற்ற நிகழ்வுகளைப் பகிர்வதுபோல் இதையும் பகிர்ந்துகொள்வதோடும் அந்த அனுபவங்கள் ஈரம் உலர்ந்துவிடுகின்றன. என்றாலும் அவை முக்கியமானவை. ஏன், எதற்காக ஏற்படுகின்றன என்கின்ற காரணங்கள் சிந்திக்கப்படவேண்டியவை. அதன் அடிப்படையில் நான் நாளையோ, பிறகோ என் அனுபவங்களைப் பதிந்து வைத்தால் அது "ஒரு மனுஷி, அவள் இயங்கிய தளம், அங்கு ஏற்பட்ட பிரச்சினைகள், அதற்கான காரணங்கள்" என்ற ரீதியில் பார்க்கப்படாமல் "இது அவளின் குணத்தின் குறைபாடு, அவள் சென்சிடிவானவள், உள்ளர்த்தங்கள் கற்பித்துக்கொள்ளக்கூடியவள்" என்கிற அடிப்படையில் பார்க்கப்படுவது எவ்வளவுதூரம் பொருளுடையதாயிருக்கும்? கிரண்பேடியின் சுயசரிதையைக்கூட இந்தக்காரணம் சொல்லித் தூக்கியெறிந்துகொண்டே போய்க்கொண்டிருக்கலாம்.

தீராநதியில் வந்திருக்கும் பெண்படைப்பாளி லீனா மணிமேகலையின் பேட்டியைப் படித்துக்கொண்டிருந்தபோது அதிலிருந்து சில பகுதிகளை இங்கு எடுத்துப் போடுதல் இன்றியமையாததாகப் பட்டது. பதிவுலகில் மட்டுமின்றி எங்கெங்கும் தனக்கென்று ஒரு தளம் அமைத்து இயங்கும் பெண்கள் எதிர்கொள்ள நேர்பவை என்னென்ன என்பதை அவரின் பதில்களிலிருந்து அறியலாம். இதில் முக்கியமான இன்னொன்றையும் கவனிக்க வேண்டும்.
சமூகத்தளங்களில் இயங்குகிற பெண்கள் எல்லோருமே பிரச்சினைகளால் பாதிக்கப்படுகிறார்கள் என்றும் 100 சதவீதம் சொல்லிவிடமுடியாது. நீரின்
போக்கில் மிதந்துசெல்வதுமாதிரி இச்சமுகத்தின் நடைமுறையோடு கைகோர்த்து நடப்பவர்களுக்கு பெரிய பாதிப்புகள் வருவதில்லை. அதை எதிர்த்துக்
கேள்விகேட்பவர்களுக்குத்தான் அவை அதிகம். பாதுகாப்பான கூரையின் நிழலில் நிற்கமுடிந்தவர்கள், வெட்டவெளியில் நிற்கவேண்டியிருப்பவன் தன்னைக் கருக்கும் வெயிலைத் திட்டிக்கொண்டிருப்பதைப் பார்த்து "என்ன இவன் ஒரு சாதாரண வெயிலுக்கே இப்படிப் புலம்புகிறான்? " என்று சொல்வதுபோல் அமைந்துவிடக்கூடாது பிரச்சினைகளால் பாதிக்கப்படாதபோது நாம் அப்படிப் பாதிக்கப்பட்டவர்களைப் பார்த்துக் கருத்துச் சொல்வது. இனி அவரின் செவ்வியிலிருந்து:-

தீராநதி: சினிமாத்துறையோடு உங்கள் தொடர்பு எப்படி நிகழ்ந்தது?

லீனா: அகிரா குரோசோவா, ஃபெல்லினி என்ற பெயர்களையெல்லாம் கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். ‘பாரதிராஜாவின் படங்களில் எக்ஸ்பிரஷன்’ என்பதுதான் என் அப்பாவின் (டாக்டர்.ரகுபதி, பேராசிரியர், பிஷப் ஹிபர் கல்லூரி, திருச்சி) டாக்டரேட்டுக்கான தீஸிஸ். ஆனாலும் நான் நிறைய சினிமா பார்க்கக்கூடாது என்ற மோராலிஸ்டிக் சிந்தனையுடையவராயிருந்தார் அவர். அவருடைய கட்டுரைகளை தமிழிலிருந்து ஆங்கிலத்திற்கு மொழிபெயர்க்கும் வேளையில்தான் இந்தப் பெயர்களெல்லாம் எனக்கு அறிமுகமாகின்றன. பாரதிராஜாவின் எல்லாப் படங்களையும் வீடியோவில் பார்த்திருக்கிறேன். ஏழாம் வகுப்பு வரை மட்டுமே சென்னையில் படித்தேன்.

பிறகு திருச்சியிலும், மதுரையிலும். அங்கேயெல்லாம் திரைப்பட இயக்கங்கள் கிடையாது. அப்பாவின் மரணத்துக்குப் பிறகு, பாரதிராஜாவுடன் அறிமுகமான பிறகுதான், சினிமா என்றால் என்ன என்று புரிய ஆரம்பித்தது. தம்பி லயோலா கல்லூரியில் மூன்றாம் வருட டிகிரி படித்துக் கொண்டிருக்கும்போதுதான் அப்பாவின் மரணம், அந்த எதிர்பாராத பிரிவு என் வாழ்க்கையையே திசை திருப்பியது. என்ன செய்வது என்று தெரியாத நிலை. சம்பாதிக்கின்ற நபர் வீட்டில் அவர் மட்டுமே. மரணமடைகையில் அவருக்கு 48 வயது. எனக்கோ 20. நான்தான் மூத்தவள். நான் பட்டப் படிப்பை முடித்து லண்டனுக்குச் சென்று எம்.எஸ், முடித்து ஒரு அகாடமீஷியன் ஆக வேண்டுமென்று அப்பா ஆசைப்பட்டிருந்தார். அதற்கான ஆயத்தங்களிலும் இருந்தேன். வாழ்வதற்காக ஒரு வேலை தேடிக்கொள்ள வேண்டிய கட்டாயத்துக்கு ஆளானேன் நான். இதற்கிடையில்தான் அப்பாவின் நினைவுநாளுக்கு அவருடைய ஆராய்ச்சிகளையெல்லாம் புத்தகமாய் வெளியிடத் தீர்மானித்திருந்தோம். அதற்கு ஒரு முன்னுரை வாங்குவதற்காகத்தான் பாரதிராஜாவை முதன்முறை சந்தித்தேன். அன்று அவரிடம் நிறையப் பேசினேன். பள்ளியிலும், கல்லூரியிலும் ஆல்ரவுண்டர் ஆயிருந்தேன். பத்து வருடம் பரதநாட்டியம் பயின்றிருக்கிறேன். ஆறேழு வருடம் கர்நாடக சங்கீதமும், அத்லெட்டிக்ஸில் மாநில அளவில் கலந்துகொண்டிருக்கிறேன். கூடைப் பந்தில் பல்கலைக்கழகத்துக்காய் விளையாடியிருக்கிறேன். அப்பா இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் கலை இலக்கியப் பெருமன்றத்தின் தலைமைப் பொறுப்பில் இருந்ததால் எழுத்து, மேடைப் பேச்சு போன்றவற்றிலும் பங்கு பெற்றிருக்கிறேன். அப்பா மேடையில் பேசுவதைப் பார்த்துத்தான் நானும் மேடைப் பேச்சைத் துவக்கினேன். நடுத்தர வர்க்கக் குடும்பங்களைப் பொறுத்தவரை, படிப்பில் முன்னணியில் இருந்தால் உங்களுக்கு நிறைய சுதந்திரம் கிடைக்கும். பல களங்களில் உங்களை நிரூபித்துக்காட்டிவிட்டால் உங்களை யாரும் கேள்வி கேட்க மாட்டார்கள், அது எனக்கு ஒரு தப்பிக்கும் வழியாயிருந்தது.

பதினொன்று, பன்னிரண்டு வகுப்புகளில் படிக்கையில் நிறைய இடதுசாரி வெளியீடுகளை வாசித்திருக்கிறேன். ஒன்பதாம் வகுப்பு படிக்கையில் இந்தோ_ சோவியத் கலாச்சார பரிமாற்ற நிகழ்ச்சிகளின் ஒரு பகுதியாய் சோவியத் யூனியனுக்குச் செல்ல வாய்ப்பு கிடைத்தது. அது எனக்குப் பெரிய எக்ஸ்போஷரைத் தந்தது, ‘யங் பயனீர்ஸ் ஆஃப் இந்தியா’ என்று ஒரு ரஷ்யன் ஸ்பான்ஸர் ப்ரோக்ராம் அன்று இருந்தது. தேசிய ஒருமைப்பாட்டுக்கான ஓவியப் போட்டியிலிருந்துதான் தேர்ந்தெடுத்தார்கள். 1990_ல் சோவியத் யூனியனின் வீழ்ச்சிக்கு மூன்று மாதம் முன்புதான் சென்றோம். கருங்கடலின் ஆர்த்டெக்கில் இன்டர்நேஷனல் சில்ட்ரன்ஸ் கேம்ப்பில் பங்குகொண்டோம். அதுவரைக்கும் இடதுசாரியில் மிகவும் எதிர்பார்ப்புக் கொண்டிருந்த நான் நம்பிக்கை இழக்கத் துவங்கினேன். திரும்பி வந்த பிறகு, பல மேடைகளிலும் ‘லீனாவின் ரஷ்ய அனுபவங்கள்’ என்ற தலைப்பில் பேசினேன். சோவியத் யூனியன் வீழ்ந்து விடும். நீங்கள் வெறுமனே கனவு காண வேண்டாம் என்று கூறினேன்.

தீராநதி: எதனால் உங்களுக்கு அப்படித் தோன்றியது?

லீனா: பெஸ்ட்ரோய்கா, க்லாஸ்நாஸ்ட், புதிய சந்தைக் கொள்கைகள், இளைய தலைமுறையினர் நிறைய பேரைச் சந்தித்தேன். இன்று இந்திய இளைஞர்கள் கூறுவதைப் போல எனக்கு அமெரிக்காவில் ஒரு வேலை கிடைத்தால் போதும் என்றுதான் அவர்களும் கூறினார்கள். இளம் பெண்களுக்கு மிஸ் யூனிவர்ஸ் ஆக மட்டுமே விருப்பம். மேற்கத்திய உலகம் அவர்களை அந்த அளவுக்கு மயக்கியிருந்தது. இது என்னை மிகவும் வருத்தமடையச் செய்தது. எல்லோரும் ஏதோ கண்ணியில் சிக்கிக் கொண்டதைப் போலிருந்தார்கள். மிகவும் கட்டுப்பாட்டுடன் இருந்தால் மட்டுமே உங்களால் ஒரு சோஷலிஸ்ட் ஆக முடியும்.

அதேபோல் கட்டுப்பாடு இருந்தால் மட்டுமே ஒரு ஃபெமினிஸ்ட்டாகவும் முடியும். அப்படிக் கட்டுப்பாட்டுடன் வளர்க்கப்படுபவர்களை இதைப்போல பலவற்றைக் காட்டி திறந்துவிட்டால் அவர்கள் அதை நோக்கிக் கவரப்படுகிறார்கள். ஆனால், அப்பா இப்படியெல்லாம் நான் பேசக்கூடாது என்று அறிவுறுத்தினார். அவருக்கு சோவியத் யூனியன்தான் கடவுளைப்போல. ஜனசக்தியில் 13 வாரங்கள் தொடர்ந்து இதைப் பற்றி எழுதினேன். அது என் வாழ்க்கைப் பயணத்தையே மாற்றிவிட்டது. பத்து வருடங்கள் கற்றபின் இனி பதரநாட்டியம் ஆடுவதில்லை என்று முடிவெடுத்தேன். பரதநாட்டியம் என்பது ஒரு மேல்தட்டுக் கலை. சாதாரண மக்களுக்கானதல்ல. தப்பாட்டம் அல்லது ஏதேனும் ஒரு கிராமியக் கலை கற்றுக்கொள்ளலாம். என்னிடம் இனிமேல் அ ஆ என்று கர்நாடக சங்கீதம் பாடச் சொல்லாதீர்கள். முருகனையும், கண்ணனையும் மனமுருக வேண்டுவதால் என்ன பயன்? இவ்வாறு என் மனமே மாறிப்போனது. எப்படி இது நிகழ்ந்ததென்று என்னால் சொல்ல முடியவில்லை. பரதநாட்டியம் கற்கிறாய். ஆனால், என்ன வெளிப்படுத்துகிறாய்? கண்ணனுக்காக உருகியுருகி ஆடுகிறாய். அல்லது முருகன் உன்னை வஞ்சித்ததாய் பாடிக் கொண்டிருப்பாய். ஆனால், அதன் மூலம் என்ன வெளிப்படுத்துகிறாய்? அய்யோ என்னை விட்டுப் போனாயே என்று அழுவாய், அல்லது கொஞ்சுவாய். எனக்கு அதில் `குறவன் குறத்தி` மட்டுமே பிடித்தது. அதில் காதல் இருக்கிறது. இருவருக்கும் சமநிலை. கர்நாடக சங்கீதத்தில் திரும்பத் திரும்ப சமஸ்கிருத ஸ்லோகங்கள் பாடப்படுகிறது அல்லது தெலுங்கு. ஆனால் என்ன வெளிப்படுத்துகிறோம்?

எனக்கு முதலில் நல்ல திராவிட மொழித் தாக்கம் இருந்தது. அடுக்குமொழி எல்லாம். ஆனால், பிறகு ரஷ்ய இலக்கியம் என்னை வெகுவாகப் பாதித்தது. நீங்கள் எதை நினைக்கிறீர்களோ அல்லது தேர்ந்தெடுக்கிறீர்களோ அதுதான் உங்கள் வளர்ச்சியில் முக்கியப் பங்கு வகிக்கிறதென்று நான் கருதுகிறேன். நான் மிகவும் கன்சர்வேட்டிவ்வான குடும்பத்திலிருந்து வந்தவள். என் மகள் நன்றாய் ஆடுவாள், பாடுவாள், வரைவாள் என்ற பெருமைக்காக மட்டுமே இதையெல்லாம் என்னைக் கற்றுக்கொள்ள வைத்தார்கள். நான் ஒரு மேல்ஜாதியில் பிறந்தவள். ஆனால், இன்று அந்த அடையாளத்தை முழுவதுமாக நிராகரித்துவிட்டேன். சிறு வயதிலேயே எனக்குள் நிறைய கேள்விகள். என் அப்பா, பெரியப்பா, தாத்தா, பெரிய தாத்தா எல்லாருமே சி.பி.ஐ,. சி.பி.எம்., சி.பி.ஐ(எம்.எல்) ஆகிய கம்யூனிஸ்ட் கட்சிகளின் தலைவர்களாயிருந்தவர்கள். (தாத்தா ஏ.சீனிவாசன் சி.பி.ஐ.யின் தேசிய பொதுச் செயலாளர்களில் ஒருவர், மாமா அழகிரிசாமி சி.பி.ஐ.யின் முன்னாள் பார்லிமென்ட் அங்கத்தினர்). ஆனால், எல்லா தலைவர்களின் மனைவிமார்களும் வீட்டில் தோசை வார்த்துக்கொண்டு வாழ்ந்துகொண்டிருந்தார்கள். இது ஒரு பெரிய அநீதியாக எனக்குப் பட்டது. எதனால் அவர்கள் தலைமைக்கு வரவில்லை? எதனால் அவர்கள் ஒதுக்கிவைக்கப்படுகிறார்கள்? கட்சிக் கூட்டங்களில்கூட பெண்கள் டீ தான் வைத்துக் கொடுக்கிறார்கள். ஒருபொழுதும் அவர்களை கூட உட்கார வைத்து அரசியல் விவாதிப்பதில்லை. இதெல்லாம் கேள்விக்கு உட்படுத்தப்பட வேண்டியவை என்று எனக்கு அன்றே தோன்றியது.

தீராநதி: இப்போதும் அதே நிலைதானே?

லீனா: ஆமாம். நான் சொல்ல வந்தது என் கேள்வி கேட்கும் செயல், குடும்பத்தின் உள்ளேயிருந்தே வந்தது என்பதைத்தான். அதேபோல் தீண்டாமையும் இருந்தது. நீங்கள் மேடையில் எல்லாவற்றையும் பேசுவீர்கள். ஆனால், வயலில் வேலை செய்பவனிடம் எஜமானனாய்ப் பழகுவீர்கள். வீட்டிற்குள் வேலையாட்கள் நேராக நுழையக் கூடாது, சுற்றி வளைந்துதான் வரவேண்டும். துணி துவைப்பவன் வெளியே நின்றபடி துணிகளை வாங்கிக்கொண்டு செல்ல வேண்டும். அதேநேரத்தில், கம்யூனிஸ்ட் குடும்பம் என்று பெருமைப்பட்டுக் கொள்வீர்கள். இவையெல்லாம் பெரிய முரண்பாடாகத் தோன்றியது எனக்கு. மாரி என்ற வேலைக்காரிக்கு என் உடையைக் கொடுத்து என் படுக்கையில் அமர வைப்பேன். என் தட்டில் சாப்பாடு கொடுப்பேன். கருப்பையா என்ற வயதான வேலைக்காரரை கருப்பையா என்றுதான் அழைக்க வேண்டும். அவன், இவன் என்று தான் கூற வேண்டும். அவர், இவர் என்றெல்லாம் கூறக்கூடாது. பின் எதற்கு வயதானவர்களுக்கு மரியாதை கொடுக்கவேண்டும் என்று கூறுகிறீர்கள்? இப்படி எல்லா முரண்பாடுகளும் குடும்பத்திலிருந்துதான் ஆரம்பிக்கிறது. என் வீட்டிலிருந்த அரசியல் தலைவர்கள் ஒருபோதும் எனக்கு மாதிரியாய் இருக்கவில்லை. அவரைப் பார்க்கையில் தலைவர் என்ற நிலையில் ஜனங்கள் மரியாதை கொடுப்பார்கள். ஊரின் தலித்துகளின் பிரச்சனைகளெல்லாம் எங்கள் வீட்டுக்குத்தான் வரும். தாத்தா பஞ்சாயத்து செய்வார். ஆனால். ஒரு தலித்தை கல்யாணம் செய்யக்கூடாது. இதுதான் என் பின்னணி. எழுத்து, கவிதை எப்போதும் என் இதயத்தோடு இணைந்திருந்தது. கண்ணாடியைப் பார்த்து பல கேள்விகளையும் கேட்கத் துவங்கினேன். இந்த முரண்பாடுகளையெல்லாம் எழுத்தின் மூலமாகக் கட்டுடைக்கிறேன், அவற்றுக்குப் பரிகாரம் காண முடிகிறதா என்பது எனக்குத் தெரியவில்லை.

பின்குறிப்பு:
லீனாவின் செவ்வியின் தொடர்ச்சி அடுத்த இடுகையில் (பதிவு நீளமானதால் படிக்காமல் திரும்பிப் போகிறேன் என்று இதற்கு முந்தைய இடுகையில் சொன்ன நண்பர் பாலபாரதி மற்றும் சில பா.க .ச உறுப்பினர்களைக் கருத்தில் கொண்டு இந்தக் கத்தரிப்பு வேலை:))